میخواهم معجزه بخرم
 

وقتی سارا دخترك هشت ساله‌ای بود، شنید كه پدر و مادرش درباره برادر كوچكترش صحبت می‌كنند. فهمید كه برادرش سخت بیمار است و آنها پولی برای مداوای او ندارند. پدر به تازگی كارش را از دست داده بود و نمی‌توانست هزینه جراحی پرخرج برادر را بپردازد. سارا شنید كه پدر آهسته به مادر گفت: فقط معجزه می‌تواند پسرمان را نجات دهد

سارا با ناراحتی به اتاق خوابش رفت و از زیر تخت قلك كوچكش را در آورد. قلك را شكست، سكه‌ها را روی تخت ریخت و آنها را شمرد، فقط پنج دلار!


بعد آهسته از در عقبی خانه خارج شد و چند كوچه بالاتر به داروخانه رفت. جلوی پیشخوان انتظار كشید تا داروساز به او توجه كند ولی داروساز سرش شلوغ‌تر از آن بودكه متوجه بچه‌ای هشت ساله شود
دخترك پاهایش را به هم می‌زد و سرفه می‌كرد ولی داروساز توجهی نمی‌كرد. بالاخره حوصله سارا سر رفت و سكه‌ها را محكم روی شیشه پیشخوان ریخت.


داروساز جا خورد، رو به دخترك كرد و گفت: چه می‌خواهی؟
دخترك جواب داد:‌ برادرم خیلی مریض است، میخواهم معجزه بخرم........................

چه شد آنهمه توصیف قشنگت؟

سهراب، گفتی: "زیر باران باید رفت... چشم ها را باید شست... جور دیگر باید دید."

چشم ها را شستم، باز همان را دیدم...

جز دو رنگی و دروغ...

جز غم و غصه و تلخی، هیچ به چشمم نرسید...

پس چه شد آن همه توصیف قشنگت سهراب!

دوره ی تلخ فریب،

دوره ی رنگ سیاهی است سهراب!

دوره ی این همه نامردی هاست!

تو اگر می دانستی، دل آسمان هم از دست بشر می گرید،

باز سر می دادی: زیرباران باید رفت؟؟؟

این روزها آدم ها، ظاهری پر زرق و برق، اما باطنی پوچ و خالی دارند...

آدم های امروزی سنگی شده اند...

با قلبی تهی از احساس...

به ندرت می توانی پیدا کنی کسی را که به جز منافع خویش،

به فکر دیگران هم باشد و یا حتی حاضر باشد، ذره ای از آسایشش

بکاهد تا بلکه دیگری به آرامش یا رفاهی هر چند اندک برسد...

گله ی من از همه ی آدم های سنگی است...

دلگیرم...

از همه ی آدم های روی زمین دلگیرم...

چرا که احساس قلب هایشان را با طنابی از منطق به دار آویخته اند،

و عشق قلب هایشان را به گلوله ی بی رحمی بسته اند...

گله مندم از همه ی آدم هایی که از کنار کودک معصومی که با چهره ای مظلوم، اما چرکین،

به امید فروش یک  فال حافظ دنبالشان می دود،

اگر حق با شماست، نیازی به خشمگین شدن نیست. و اگر حق با شما نیست، هیچ حقی برای عصبانی بودن ندارید.

متنفرم از انسان هایی که دیوار بلندت را می بینند ولی به دنبال همان یک آجر لق میان دیوارت هستند که ... تو را فرو بریزند...! تا تو را انکار کنند...! تا از رویـــت رد شـــوند.

سعی کن مثل خورشـــــــــید زیاد نور نـــدی چون همه از نــورت استفاده می کنن ولی اصلا نـــگات نمی کنن؛ سعی کن مثل ســــتاره کم نــور بدی تا همه تو خلــوت شباشون دنبالـــت بگـــردن


 گاهی باید بی رحم بود… نه با دوست… نه با دشمن… بلکه با خودت… و چه بزرگت می‌کند آن سیلی که خودت می‌خوابانی بر صورتت…


در مقابل تقدیر خداوند مثل کودکی یک ساله باش که وقتی او را به هوا می‌اندازی، می‌خندد! چون ایمان دارد تو او را خواهی گرفت…


به سلامتـــــے اونے که نگفت من با بقیـــــه فـــــرق دارم . . . ثابتــــــــــــــ کرد !


چشمانم را می بندم... نقابت را بردار ، بگذار صورتت هوایی بخورد ...!!!!


سکوت معنائی در کلمات نیست ... در "سکوتی" است که بین آنهاست ... کلمات دانسته ها را در بر می گیرند اما کیست جز سکوت که سهم ما را از نادانسته ها بیان کند ؟!


ایـــن روزهـــا هــــوا خیلـــی غبـــار آلــــود اســـت؛ گـــرگ را از ســـگ نمــی تـــوان تشخیـــص داد ! هنگـــامـــی گـــرگ را می شنـــاسیـــم؛ کـــه دریـــده شـــده ایــــم‬


اگر با گرگ ها زندگی میکنی زوزه کشیدن را بیاموز


من در روزگاری زندگی میکنم که تنها خدایش از پشت خنجر نمیزند

در باغ دیوانه خانه ای قدم می زدم که جوانی را سرگرم خواندن کتاب فلسفه ای دیدم.

سر چهارراه وقتی چراغ سبز شد دستتون رو روی بوق بذارین تا جلویی‌ها زودتر راه بیفتن!